Wieczorek poetycki na studenckiej bazie namiotowej PTTK Przysłop Potócki 2.08.2014

Pomysł na zrealizowanie piątego już wieczorku poetyckiego Syndykatu Poeciarzy w miejscu tak szczególnym dla poetów jak baza namiotowa na Przysłopie Potóckim w Beskidzie Żywieckim, padł na spotkaniu grupy już pod koniec zeszłego roku. Od początku za kurs wydarzenia obrano spontaniczność powiązaną z niezwykłymi okolicznościami przyrody oraz popularnym nurtem „jak-nadejdzie-pomyślimy-dokładnie-co-i-jak”.

Gdy zbliżał się już schyłek lipca, okazało się niefortunnie, że po długim wyczekiwaniu wieczorku większość Poeciarzy nie jest w stanie pojawić się na górskim wydarzeniu: Tomek z przyczyn topograficzno-przestrzennych (no, po prostu daleko mu było do Polski), Karolina i Robert z uwagi na stan zdrowia, a Krzeci z racji świeżo podjętej pracy i, co z tym związane, niemożności otrzymania urlopu. W takiej sytuacji odrzekł Michał: „Jak nadejdzie, pomyślę dokładnie, co i jak”, bo i tak miał plan wreszcie wyskoczyć na dni parę w ulubiony Beskid Żywiecki. Zabrał ze sobą stare tomiki poezji grupy, parę wydruków nowszych tekstów Poeciarzy i, na wszelki wypadek, antologię poezji polskiej, gdyby rodzimą twórczość gliwickich młodych poetów przyszło kiedyś zderzyć z dorobkiem rodzimych gigantów pióra. Reszta – uporządkowana jedynie z grubsza, no i w głowie – miała „wydarzać się” w trakcie imprezy.

Góry na parę dni opanowała kapryśna aura: upalne, słoneczne godziny przeplatały się z ulewnym deszczem i silnymi burzami. Zabudowania bazy skutecznie opierały się każdym nieprzychylnym warunkom, aż wkrótce Przysłop zapełnił się turystami pragnącymi, podobnie jak my, spędzić weekend w Beskidzie.

W sobotni wieczór, korzystając z poprawy pogody, ustawiono i rozpalono ognisko, wokół którego prędko zasiedli aktualni mieszkańcy bazy. Poezję w owe towarzystwo wniósł Michał spontanicznie, przeplatając odczytanie wiersza czy dwóch piosenką. Gdy atmosfera ulegała progresywnemu ulirycznianiu, na scenę wydarzeń wdarł się pewien serdeczny, acz niezwykle namolny pijany juhas z pobliskiej bacówki. Do tego stopnia domagał się sobie tylko znanych utworów, pozostając głuchym na poezję, że trzeba było zaprzestać wszelkich recytacji... Los jednak chciał, że nieoceniony Przemek (były członek Syndykatu) podjął się pacyfikacji i mityngowania opornego górala. Po dłuższych rozmowach, perswazji i próbach dotarcia do nietrzeźwego umysłu udało się ponownie zasiąść w kręgu ognia i wznowić poetyckie spotkanie.

Ku przerażeniu zgromadzonych Przemek po chwili zaprosił na imprezę... kolejnego górala, ale ów jegomość, choć również skłonny gorzałce, był osobą odznaczającą się wyższą kulturą osobistą ;)

Czytanie poezji, rozmowy, gra na gitarze i śpiew trwały bez mała do trzeciej nad ranem. Wiersze Poeciarzy cieszyły się uznaniem ze strony słuchaczy-przysłopskich współtowarzyszy; szczególnie popularne, co zapewne nie zdziwi nikogo, były wiersze Przemka, na czele z takimi lirykami, jak Na piwo!, Mroczny kniaź, Słuchaj dupy, Popołudniowa wariacja na temat dupy czy, dla odmiany, Wystrzał z dupy. Poezja winna wzbudzać emocje – a łzy śmiechu to przecież znaczny sukces dla młodej twórczości!

Oczywiście co bardziej wyczulonych na piękno poezji słuchaczy pragnę uspokoić – były również, a może przede wszystkim, wiersze apollińskie; białe lub rymowane, krótkie i długie, z podziałem na strofy, z refrenem, albo i burzące totalnie klasyczne prawidła Sztuki. Tu, w recytacji Michała i Przemka, barwnie fantastyczne światy kreował Tomek; Karolina i Robert czarowali swym postrzeganiem codziennej rzeczywistości, a Krzeci niezmiennie polemizował z formą i bawił się słowem. Michał z akompaniamentem gitary zaprezentował wiersz Tomka pt. Leśny człowiek – utwór chyba najmocniej z całego dorobku Syndykatu powiązany z bazą w Beskidzie Żywieckim. Przedstawił ponadto parę swoich wierszy, w tym niepublikowane i nie recytowane dotąd urywki z dawniejszej twórczości.

Mimo trudności natury logistyczno-personalnej, Syndykat Poeciarzy zgodnie z zapowiedzią dotarł na Przysłop Potócki, by tam niczym prorocy zapomnianej Ery Poezji głosić prawdy chętnym uszom. Za zainteresowanie oraz zwłaszcza, za niezwykłą wprost cierpliwość wobec przeciwności tegoż wieczorku, pragniemy publiczności-mieszkańcom bazy serdecznie podziękować! Podobno będziemy mile widziani również za rok... Wierzymy zatem, że podjąwszy pewne ustalenia, za Gargamelem ze „Smerfów” będziemy władni rychło powtórzyć w głos: „No, Klakierku, tym razem nam się uda!”

Poniżej zamieszczam wybór przedstawionych na wieczorku wierszy:

MICHAŁ 

***

Wewnętrzny czas mi podjąć trud
Przez śniegi brnąć i piaski
I kopią kruszyć gnuśnych wrót
Podwoje w drobne drzazgi

Jak gwiazda jasny w głowie cel
Lecz myśli mam dwojakie
Bo serce woła "rządź i dziel"
A rozum "tyś nie ptakiem

By w mig dolecieć tam gdzie chcesz
Dłuższej potrzeba drogi
Leniwy drzemie w tobie zwierz
I duch jeszcze ubogi"

Natężam wzrok głęboki wdech
Spoglądam w przyszłość raźnie
Podsyca ogień życia miech
W mej kuźni wyobraźni

Wykuwam kopię - tęgą broń
Co jednym zdolna sztychem
Gdy tylko ujmę ją w swą dłoń
Nienawiść gniew i pychę

Zniweczyć skruszyć w drobny proch
To święte jej zadanie
Co złe - pochwycić zawrzeć w loch
Lub skazać na wygnanie

Aż w lemiesz się przekuje stal
Gdzie las nad bystrą wodą
Spojrzenie znów skieruję w dal
Ku następnym przygodom

Wewnętrzny czas mi podjąć trud
Dni nowych witać brzaski
Aż wreszcie szczątki gnuśnych wrót
Zastąpi brama łaski.
25.03.2014 r.

Listy

Pracuje poczta, stempluje papiery

W kopertach, co pędzą przez dziki świat,

A w tych papierach formatu A4

Jest sens, są słowa – poezji kwiat.

Są głosy, szepty i wieczne powroty,

Tęskność nieśmiała, pytania o sny,

Są miłe rozmowy o tamtym i o tym,

I pewność jest cicha – że ja, że my.

Listy krąg toczą po świecie szerokim,

Czekasz na słowo, męczy kamyk w bucie,

By list nić prowadził w dalekie kraje.

Czego nie dojrzysz ni szkiełkiem, ni okiem:

Po każdej z tych nici wędruje uczucie,

A nieskończoność mierzalna się staje.

31.03.2014 r.

***

Ile razy masz wstawać, liczyć dzień na nowo?

Chwile krótkie odmierzą palce jednej ręki.

Życie w gramach pisane, lecz pamiętaj miła

Szczęśliwy kto przeszłości nie trwoni a zbiera.

Sens w pozornym trwaniu znajdzie, kto badawczym

Okiem świat ogarnie nie pomny na trudy.

Mają plan bogowie w myśl mądrości losu.

Wyższy bogów ziemi, kto wytrwa do końca.

Pókiś młoda żałuj cennych ziar’n w klepsydrze.

Między ludźmi znajdziesz, co skryte daleko.

Najszybciej przemierzysz świat leżąc pod drzewem

Nucąc “quam minimum credula postero”.

1.04.2014 r.

Czymże jest niepewność pewna..?
Poetycka mowa śpiewna
Zna podobne wyrażenia.
Lecz pozornie błahe zdanie
Czar swój toczy niesłychanie -
Zsyła gwiezdną sieć - marzenia...
Pukam w drzwi "Niepewność pewna".
Wtem zmurszały kawał drewna
Ustępuje - drzwi otwarte.
Tam jest wszystko, co się stanie!
Przyszłość rzuca mi wyzwanie...
Okulary - nieprzetarte
Na mym nosie. Ach, cholera!
Nic nie widzę, i co teraz...?

Drzwi zamknięte. Skarga rzewna...
Pewnie to niepewność pewna.

11.01.2011 r.

***
Poetyckie rozważania,
Ognia krąg, las, huczy sowa...
Nie obywa się rozmowa
Bez długiej nocy zarwania.
Chciałbym.
                  Jednak w czterech ścianach
Coś mnie trzyma, coś mnie dusi,
Znów konwenans: "Tak być musi!
Potem tak..."
                     Chcę "siak".
                                          To zmiana?
To nie zmiana, lecz złudzenie,
Co mnie trzyma, co mnie gniecie,
Jak konwenans. Chciałbym, wiecie,
Chciałbym przekuć go w marzenie,
Że na nowo powróciłem
W wyspy gór i w morza lasów...
Ile już minęło czasu?
Czy je może wymarzyłem..?

Tam bez nocy zarywania
Nie obędzie się rozmowa.
Poetyckie rozważania.
Ognia krąg.
                    Las.
                           Huczy sowa.

                               13.01.2011 r.

***

Mlecze szybkim ruchem zrywam
I pożeram je, przeżuwam,
Miąższ poezji z nich wypływa,
Płatków złotych kwietna grzywa
Już w przełyku moim fruwa.
Wsiąkłe w mlecz litery wchłaniam.
Już po chwili się wyłania
W wyobraźni zdanie! Zdania
Kłębią się i przepychają,
Żyć nie dają... Wtem ustają
I odchodzą, prosząc ciszę,
By ich miejsce znów zajęła.
Myślę w trwodze: "Cóż ja słyszę?
Czy nic nie mam do dodania?!"
Wszak mlecz to pożywka tania
Dla lirycznych marzeń, bajek...
Więc na łąkę się udaję,
Gdzie witają mnie bezdroża.
Jak rozbitek pośród morza
Siadam na polnym kamieniu
I zaczynam wcinać zboża!
Żuchwą żuję żytnie żelki,
Rzepak żrę niczym karmelki.
(Choć byliną jest, nie zbożem,
Również wrzucam go na rożen -
Żuję to, co zgryz mój może
Zgryźć, co da bezdroży morze.)
Bakłażany i brukselki
W żarnach szczęki mielę pięknie...
Nagle cisza jak nie jęknie,
Stęknie, strasznie się przelęknie..!
Po czym pokonana rzecze:
"Niczym miecze twoje mlecze,
Zboża, strąki, bakłażany...
Dźwięków krew już z ran mych ciecze.
(Długo leczyć będę rany!)
Żarciem, żuciem i żłopaniem
Zagłuszyłeś me żądanie
Ciszy nie do zagłuszenia...
Idę sobie, do widzenia!"
Wygoniwszy tę wszechciszę
Witaminy wartko trawię.
"Wyciągnąłbym się na trawie,
Bo za oknem już dosłyszę
Ptaków śpiew. To wiosna prawie!"

15.03.2011 r.

TOMEK

Leśny człowiek

                                                                            D Cadd9 G D

Leśny człowiek z Przysłopu                                 D Cadd9

Nie martwi się brakiem oznaczeń                      G D

W blasku górskiego Słońca                                 D Cadd9

Wędruje czarnym szlakiem                                G A

Leśny człowiek z Przysłopu                                 h A

Nocami gra z kompanami                                  G D A

Śpiewa o górskich wioskach                               D Cadd9

Leżących poza szlakiem                                      G A D

Hej hej człowieku dobry                               h D

Zaśpiewaj piosnkę nam                                G A

Hej o strumyku modrym                              D Cadd9

Nie będziesz już szedł sam                           G A D

Leśny człowiek z Przysłopu

Posłuszny jest twardej regule

Chętnie przyniesie wodę

Monetą czasem rzuci

Leśny człowiek z Przysłopu

Kiedyś Beskid cichy opuści

Lecz żyjąc słonym chlebem

Duszą zostanie w górach

Róża

Witaj w moim domu, poczuj zapach świeży.
Nie muszę zapraszać - klucz przed Tobą leży.
Wsłuchaj się w szum wiatru w mym skromnym okryciu.
Przekrocz moje progi - czas, byś mnie pochwycił.

A gdy wzejdę ponad Tobą, znajdziesz we mnie ukojenie.
W drobnych kolcach płyną soki - jestem czysta, barw nie zmienię.
Moje kwiaty będą bramą do słodkiego świata baśni.
Jeśli tylko mi zaufasz, powiem: w mojej mocy zaśnij.

Razem obejrzymy wschód i zachód Słońca.
Przy mnie podróż zaczniesz i ujrzysz cień końca.
Nie powiem wszystkiego; musisz pewnie kroczyć.
Choć jestem wrażliwa, możesz mnie zaskoczyć.

A gdy wzejdę ponad Tobą, znajdziesz we mnie ukojenie.
W drobnych kolcach płyną soki - jestem czysta, barw nie zmienię.
Moje kwiaty będą bramą do słodkiego świata baśni.
Jeśli tylko mi zaufasz, powiem: w mojej mocy zaśnij. 

Impresja deszczowa

W wilgotnym powietrzu rozpływa się zapach
Begonii kwitnących wśród troskliwych mszaków.
Choć deszczyk z jabłonki nie przestał wciąż kapać,
Dwie gwiazdy błyszczące przynoszą pięć smaków.

Zbudziły się pszczoły, już lecą pić soki,
W koronie wisiennej zaś czyżyk zatrelił;
Z uśmiechem nań spojrzał rogalik szeroki -
Gdy pełnią zabłyśnie, kres przyjdzie niedzieli. 

Modlitwa przed snem

Kiedy pogasły granaty, zniknęły blaski i cienie.
Patrząc pomiędzy drewienka, objęte jasnym płomieniem,
Myślałem o kroplach rosy topiących w sobie obrazy.
Chciałbym uwiecznić choć jedno lustrzane dzieło bez skazy
I poić się jego tchnieniem. Ołówek do ręki wziąłem.
Maznąwszy cztery kreseczki, wśród lip szumiących usnąłem. 

KAROLINA

Trzy wiersze dla Luchino Viscontiego i Helmuta Bergera

Zmierzch bogów

Czerwone, przede wszystkim krwiste dymy i stal w perspektywie. Ogień na niebie określa dom, tak myślę. Jest gorzej, niż we wczorajszym śnie, matko. Na ulicach komunizm rozdeptuje chodniki, a ty przytulasz mnie do piersi i kochasz chorą miłością. Czasami jest jeszcze skóra, na której można odreagować. Pospieszne pocałunki, jak wgryzanie się w kości, matko. Spokój? Nie znam tego abażuru, u nas wszystkie są kremowe. Coraz gęstsza atmosfera w salonie. Ogromny stół przykryty obrusem z irlandzkiego płótna. Samotna waza do której czuję sympatię, bo w każdej chwili może się zamienić w proch. Boazerie już płowieją, matko. Biorę w dłonie brudne ciało. Skanuję cię do reszty, wchodzę i wychodzę.

Ludwig

Przepych? Możliwe, wśród złota. Na ścianach wiszą rokokowe lustra. Króluje brokat i szkarłat, na które nie zwracam uwagi. Przecież wszędzie jest podobnie. Portale, portyki, francuskie ogrody. Wolę podziwiać twój podniesiony wysoko podbródek. Obserwuję, gdy jedziesz dumnie na białym koniu i zazdroszczę. W czerni wyglądasz ponętnie, kuzynko. Zapraszam więc do krainy błękitnego śniegu, wertykalnie zrytmizowanych drzew. W imieniu Wagnera i swoim widzę wspólny mianownik. Bliskość? Tak, skórzana rękawiczka na karku, połączone na zawsze usta. Mogłabyś należeć do mnie, Elżbieto. W neoromańskim zamku budują kolejną wieżyczkę.

Portret rodziny we wnętrzu

W tym mieście wypchanych rzeźb o zbyt ciężkich głowach, od rana chce się spać. Nawet beżowy kaszkiet nie zakrywa siwiejących powoli włosów. Przypadek?Eklektyczna fasada zachęca do zwiedzania. Zapuszczam się w nieznane, wchodzę. Wita mnie kurz i popękane płótna. Myślę więc o ludziach, którzy wcisnęli tu pięty,

o ich pożółkłych z dumy aurach, fałszywych portretach przodków. I co by było, gdybym urodził się w złotej czapce, daleko od domu i był synem intelektualisty? Szerokie horyzonty, elokwencja, czysty modernizm. A jednak życie, krew pod nosem    i na białym podkoszulku. Bękitne jeansy od Yves Saint Laurent'a nasiąknęły dekadencją. Pobili mnie, poszli w siny naskórek, skurwiele. Stary kadr w nowym miejscu. Wspomnienia piętrzą się, jak style w architekturze. Zabierasz mnie i masz. Kładę się w łóżku na odcisku twojego ciała, profesorze.

Kolej I

Tory, zbyt wiele torów do przebycia. W oczach  mnożą się pasy

bez wyraźnej faktury. Rytmy – szyfry do odgadnięcia.

Śnił mi się cmentarz, na którym nie było wiewiórek, w powietrzu

fruwały zwęglone partytury.

Kolej II

Duszno. Lato postawiło na torach woskowe figury

z nadwagą. Mijamy azbestowy krzyż (przypomina truciznę;

jest w nas od narodzin do pięknego końca). Duszno,

nadchodzą gody, a zimowe ptaki zmieniają objętość

i przebierają skrzydłami. Mówię: przewagą

zdobędziemy pociąg, zabawimy, odjedziemy

w proch daleko.  Zanim rozsypią się do końca

betonowe pejzaże.

Kolej III

W pęknięciach muru krew, jak zimą na skórze palców.

Widocznie chodziło o jakąś walkę, o przechodzenie w głąb

po omacku. Mówili - życie tutaj skończyło bieg

i dostało pośmiertnie Oscara.

Kolej IV

Zaraz odjedzie. Ręka konduktora, jak wachlarz rozbija powietrze.

Twarze przyklejone do szyby pozostawiają tłuszcz i podkład.

Małe dziecko wykrzykuje nieistniejące słowa. Komu w drogę

temu krzyż św. Andrzeja.

Kolej V

W drodze. Interesują nas stare tory zarośnięte szczawiem.

Podczas postoju jemy zupę. Oglądamy nadgryzione

zdjęcia, na których nieznajomi mają poczerniałe twarze.

Poorane nadgarstki.

 ROBERT 

Pierwsza spokojna noc

Obserwuję ponad pochylonymi głowami. Twoja książka bardziej mnie intryguje niż czarny golf, a wypracowanie zachęca mocniej niż czerwona Miura. To nie o Manzonim będę myśleć, czytając.

Może zainteresuje cię twoja imienniczka? Mam dzisiaj wolne, a w Monterchi Piero uczynił nastoletnią wieśniaczkę Madonną. Macie podobny wyraz twarzy, ale ty nie chcesz dzieci.

I znów smutek głęboki jak spojrzenie, a ja wiem to, co chcę wiedzieć. Zatrzymuję, gdy Twoja dłoń daje sygnał. Zarost drapie Twój policzek, poezja ożywa.

Powracasz. Zamykamy za sobą drzwi, wilgotni. Płaszcz i golf lądują na ziemi, widzimy siebie. W deszczu nie słychać westchnień. Czczę cię, gdy doznajemy wniebowzięcia. Uśmiechasz się, ta noc nie jest spokojna.

Brzmienie

Wierzę w niewierność muzyczną, gdy wraz z Vivaldim

wspominamy miniony rok, Kurt opowiada, jak

czekał na mamę u dziadków, a potem panna Stirling

smyra mnie smyczkiem po uszach

 i milczymy, choć tyle emocji, za którymi

gonią nasze ciała.

Słyszałem, że im ciemniejsza skóra, tym

głębsze korzenie, i faktycznie Murzyni

tworzą do rytmu tamtamów, nawet gdy

są biali. Wciąż lubią futra i noszą biżuterię

jak trofea z polowań albo z wojny

z plemieniem z sąsiedniego wybrzeża.

Z biegiem dyskografii miłość potrafi

stracić urok, gdy sprowadza się do

pustych gestów, i gdy brakuje już

tematów do rozmów, nawet tych

bez słów. Wolę wtedy wspominać

najpiękniejsze momenty, nawet gdy

piękne nie znaczy szczęśliwe

*

i znów strzelają do 50 Centa.

Rzymska opowieść

Jest późno. Powietrze nasiąka muzyką,

która wpełza w każdy kąt i ślizga się

na odkurzonych przez ciebie podłogach.

I znów nie dzielą nas schody, chociaż

razem się wspinamy, porzucamy fartuszek,

pokonując kolejne stopnie.

Stopy wybijają pierwotny rytm, który

burzy spokój, podbija tętno. Spieszymy się,

zapominamy, wracamy do korzeni.